Deze blog maak ik echter om een andere reden: morgen, 14.00 uur sharp, vertrek ik samen met mijn ouders naar Hongkong, China. Om daarna door te vliegen naar Bali. Met z'n drieeen zullen we een maand land dit onbekende, bijzondere continent gaan verkennen. Toen dit alles vanochtend, zittend naast m'n koffer met drie verschillende blousjes over mezelf heen gedrapeerd (welke mee te nemen? welke, oh welke?) (antwoord: alle drie, weegt toch niets.), toch wel écht even tot me doordrong, realiseerde ik me dat ik deze unieke reis eigenlijk wel wilde opslaan, herinneren, vastleggen. Klinkt cliché, maar toch: dit is een redelijke once-in-a-lifetime experience, denk ik zo. Daarom probeer ik hier, op deze internetpagina gebaard door de link waar jij net op hebt geklikt, een blog aan te maken. Wat ik nog steeds een vreemd idee vind. Maar laten we daar over ophouden, en overgaan op De Reis!
Toen ik vier jaar was, hebben m'n ouders me voor een paar weken weg weten te praten van school zodat we buiten het hoogseizoen vakantie konden vieren op Bali. De enige herinneringen die ik van deze drie weken nog kan opgraven, zijn dat ik met m'n moeder een ritje maakte door het oerwoud op een olifant, dat ik een zwitsers vriendinnetje dat had altijd handschoentjes droeg omdat ze handeczeem had en dat ik m'n zilveren ringetje-met-roze-steentje verloor op het strand van Sanur. Dit was 13 jaar geleden, kortom: het wordt tijd om nieuwe herinneringen te scheppen (en dan dit maal zó, dat ik het me wel kan herinneren). Mijn ouders hebben een bijzondere click met Azie. De roots van mijn moeder liggen op Ambon. De link en warme gevoelens naar Indonesie, en dus ook het prachtige Bali zijn hiermee snel gemaakt. Mijn vader is geboren in Hongkong en heeft hier de eerste vijf jaar van zijn leven doorgebracht, om daarna weer terug te keren naar het land van zijn ouders, Kikkerland Nederland. De chaos in huis de afgelopen dagen (voor zover er een chaos kan bestaan met drie mensen) verraadt dan ook de opwinding en spanning die door iedereens lijf giert. Wat zullen we daar aantreffen? Zullen de hotels en bungalows wel mooi en fijn zijn? Nemen we wel de juiste jurkjes, opladers en medicijnen mee? Wat zullen we allemaal beleven? Hoe zullen de mensen zijn? Mijn ouders kunnen al beter een beeld vormen dan ik, aangezien ze al een keer vaker in Hongkong en op Bali zijn geweest. Nou ja, eigenlijk, twee keer, want die keer dat ik meeging kun je voor mij haast niet meetellen. Op hun huwelijksreis hebben ze een rondreis door Azie gemaakt, en daar onder andere Hongkong en Bali aangedaan. Zij zullen dus beter weten wat hun te wachten staat, zou je denken. Desondanks lopen ze de afgelopen dagen vrij gestresst door het huis in een poging alle benodigdheden te localiseren en in te pakken en op het laatste moment nog alle nevenactiviteiten een plekje te geven (lekkages bij de buren die op vakantie zijn, roodgloeiende telefoons en meer van dit soort ongein). Aangezien mijn vakantie al twee weken bezig is en ik ondertussen een prachttijd heb beleefd met de liefste Ben camperend in Italie, was ik zondag al klaar met het grootste gedeelte van de voorbereidingen en heb ik sinds gisteren mijn resterende uren nuttig besteed met ont-span-ning (non-stop Gossip Girl kijken en broodjes kipkerriesalade eten).
We zijn als sinds kerst bezig met het regelen van deze reis, en het idee dateert van alweer twee jaar geleden.
Het enige stukje van de komende maand wat ik me nu al kan visualiseren is bar weinig. Omdat ik niet weet wat ik kan verwachten, kan ik me nu vooral verheugen op de oneindige hoeveelheid films die waarschijnlijk in het vliegtuig beschikbaar zijn... Wát een vooruitzicht, haha. Hoe het écht is in Hongkong en op Bali, zal ik snel genoeg beleven: over 23,5 uur en een beetje zal ik landen op Hongkong Airport en de eerste indrukken, geuren en mogelijkheden van een totaal andere wereld aanschouwen. Ik hoop iedereen die dit leest, snel meer te kunnen vertellen!
